Mijn verhaal

Tja, en dan gaat het mis…

Mijn lichaam gaf me verschillende signalen, maar die sloeg ik in de wind. Dat gaat wel over, gewoon negeren, we pakken een pilletje…

Tot dat mijn lichaam er uiteindelijk ook genoeg van had. Het op doktersadvies, wat rustig aandoen resulteerde in functieverlies en uiteindelijk zelf maar besloten om helemaal te stoppen, hoe moeilijk dat ook voor me was.

Een paar jaar allerlei baantjes en klusjes gedaan, om toch wat geld te verdienen voor die fiets die de ene zoon zo hard nodig had, of die opleiding die een andere zoon wilde volgen. Altijd was er wel iets dat voor ging op mijn wensen of dromen. Dat komt nog wel dacht ik dan.

En jaren later toen ik weer een vaste baan terug in het ziekenhuis had en er een reorganisatie plaatsvond, kwam steeds meer en meer de gedachte bij me op: Is dit het nu? Wil ik dit nog mijn hele leven? Waar zijn mijn dromen gebleven, mijn idealen? Maar vooral mijn plezier en vreugde in wat ik doe.

En toen…toen werd mijn vriendin erg ziek.

Niets kon haar helpen, en om toch iets voor haar te betekenen bedacht ik om voor haar een Krachtsteen te maken. Een steen die ze kon pakken als ze kracht nodig had. Deze steen die ik beschilderd had met een mandala, is voor haar heel steunvol geweest. En voor mij is het de aanzet geweest voor het ontstaan van Caroline’s Tekencirkel.

Na me helemaal ondergedompeld te hebben in verschillende cursussen en opleidingen over mandalatekenen en kunstzinnig creatief coaching bij de Kleine Tiki, kwam ik ook achter de helende werking van deze krachtige cirkel.

Het tekenen, het kleuren, het spelen met verschillende materialen, het bracht mijn plezier weer terug in mijn leven.  Ik leerde weer te spelen en genieten als een kind. Tevens ontdekte ik dat wat ik niet met woorden kon zeggen, dat wat er van binnen bij me speelde,  wel op papier kon weergeven.

En zo kwam ik in aanraking met de tekentaal, de taal waarbij alles goed is, waarbij geen mooi of lelijk bestaat. De taal van mijn hart. Ik was verliefd.

Ik besloot om volledig te stoppen met mijn betaalde baan.

En volgde zo de stem van mijn hart. Eindelijk mijn missie gevonden, mijn droom, mijn verlangen. Zou meer tekenlessen gaan geven in mijn atelier aan huis, workshops geven, en weer gaan studeren, en vooral genieten.  Nu is het Me-Time

Maar het lot bepaalde anders…

Twee dagen na mijn laatste werkdag hoorden we dat mijn man ernstig ziek was.

Er volgde een hele onzekere tijd. Onzeker van, hoe loopt dit af en ook financieel onzeker. Geen baan, geen inkomen. Moest ik nu wel of juist niet aan mijn opleiding beginnen. Mijn droom… Gelukkig heb ik een lieve man die zei: ga nou…

En juist in die onzekere en moeilijke tijd zorgde het tekenen voor rust, en troost als ik verdrietig was. Maar tevens gaf het me ook inzicht. Het bracht me inzicht in mezelf, in de kracht van de tekentaal, en de kracht van de mandala. 

Met mijn man gaat het goed en ik… ik heb mijn hart gevolgd. Ik studeer, teken, schilder, kleur en geniet elke dag. Maar vooral ben ik meer en meer mijn dromen en verlangens gaan vormgeven. Ik ben gegroeid in het mens zijn, durf meer, en heb meer zelfvertrouwen gekregen.

Beter laat dan nooit.